Siedlisko przyrodnicze o nazwie „Śródlądowy bór chrobotkowy” to jedno z najciekawszych siedlisk rozpoznanych w szacie roślinnej Polski. Jest to prawdziwa osobliwość przyrodnicza – bardzo rzadko spotykana, lecz gdy ktoś miał okazję ją obserwować, temu nigdy nie umknie z pamięci. W związku z silną dominacją chrobotków w runie bardzo często dno boru chrobotkowego wygląda jak szarosine morze.

Taką właśnie osobliwość przyrodniczą zlokalizował leśniczy na terenie Leśnictwa Zakurzewo w Nadleśnictwie Jamy. Zajmuje ono niewielką powierzchnię, ale po wkroczeniu do jego wnętrza „przenosimy” się gdzieś daleko na północ, w strefę lasów borealnych.

W ramach prowadzonych działań w zakresie ochrony przyrody systematycznie kontrolowany jest stan wszystkich obiektów przyrodniczych w nadleśnictwie oraz na bieżąco inwentaryzowane są nowe osobliwości takie jak nowe stanowiska roślin i zwierząt oraz nowe siedliska przyrodnicze.

Bór chrobotkowy to cenne siedlisko przyrodnicze. W nomenklaturze przyrodniczej obszarów Natura 2000 oznaczane jest symbolem 91T0. Charakteryzuje się stosunkowo mało zwartym drzewostanem sosnowym, niemal całkowitym brakiem podszytu oraz występowaniem bardzo licznych chrobotków (Cladonia) w runie. Właśnie chrobotki (są to naziemne i nadrzewne porosty) nadają charakterystyczny rys temu zespołowi roślinnemu. Tworzące drzewostan boru chrobotkowego sosny (Pinus sylvestris) najczęściej są drzewami rachitycznymi, słabo przyrastają na grubość, czemu trudno się dziwić, gdyż zajmują bardzo ubogie siedlisko. Warto zaznaczyć, iż naturalne bory chrobotkowe to prawdziwa rzadkość i przyrodnicza perełka. Dlatego zostały objęte ochroną w ramach Programu Natura 2000. Są one fitocenozami bardzo wrażliwymi ze względu na obecność licznych gatunków porostów, które są organizmami wymagającymi, nieprzewidywalnymi i kapryśnymi.